«Ես հրետանավոր եմ, կինս՝ հետախույզ։ Ամուսնական կյանքի սկզբնական շրջանում ծառայողական պարտականություններից ելնելով՝ ապրում էինք տարբեր քաղաքներում և ծառայում էինք տարբեր զորամասերում։ Զինվորականի՝ առանց այն էլ բարդ կյանքը կրկնակի դժվարացել էր։ Հիմա էլ տարբեր զորամասերում ենք ծառայում, բայց գոնե նույն
«Հիվանդները փորձում են մեր աչքերում գտնել հավատը, որ վերադառնալու են նախկին կյանքին։ Շատերը, կարծես, զգալով, որ մահանալու են, բռնում են ձեռքդ, խնդրում փրկել և հարցնում․ «Ամեն ինչ լավ է լինելու, չէ՞․․․»»,- վերջին 4 ամիսների իր աշխատանքի մասին է պատմում
«Երբեք չեմ մտածել գյուղի հետ կապս կտրելու մասին: Ցանկանում եմ Հայրավանքում և հարակից համայնքներում զարգացնել ծանրամարտն ու առհասարակ սպորտը: Նպատակս Օլիմպիական խաղերի չեմպիոն սան ունենալն է»,- ասում է Արման Հայրապետյանը, որն արդեն երրորդ տարին է Գեղարքունիքի մարզի Հայրավանք, Բերդկունք
Ամբողջ կյանքի գործը գործ չէ, այլ կյանք է «Մասնագիտությունն ընտրում են սրտով, ոչ թե շրջապատի կարծիքը հաշվի առնելով կամ շահավետության սկզբունքից ելնելով: Սիրելի աշխատանքը միշտ և բոլոր տեսանկյուններից շահավետ է: Սիրում եմ կրկնել ճապոնացի գրող Հարուկի Մուրակամիի խոսքը`
«Աղջկաս հետ հաճախ «պեղումներ» ենք կազմակերպում բակում. շատ է տարվել հայրիկի մասնագիտությամբ»,-պատմում է հնագետ Արման Նալբանդյանը, որն արդեն 15 տարի է զբաղվում է սիրած գործով: «Հնագիտական իմ միջավայրը միջնադարն է. դա ինձ համար հոգեհարազատ ուրիշ աշխարհ է: Միջնադարյան հուշարձանները
«Դպրոցական տարիներից հետաքրքրվել եմ սպորտով և սպորտային կրթությամբ։ Ընտրությունս կանգ առավ հենց ՀՖԿՍՊԻ-ի ադապտիվ ֆիզիկական կուլտուրայի բաժնի վրա,
«Սկսած աշակերտների տրամադրվածությունից, եղանակից, օրվա լուրերից՝ դասդ կարող է փոխվել, դասիդ ընթացքը մի փոքր պետք է առնչվի օրվա իրադարձությանը. օրինակները, զրույցները պետք է չլինեն կյանքից կտրված: Մեկ-մեկ պետք է երեխաների խելքին ընկնես, որ ավելի հեշտ ու
«Բժիշկ հորեղբայրս միշտ ասում էր՝ իսկական բժիշկը պետք է վիրահատի, հերթապահի ու անքուն գիշերներ անցկացնի. դա աղջկա բան չէ: Տե՛ս՝ դեղագետը ինչ էլիտար մասնագիտություն է՝ սիրուն, սպիտակ խալաթով, քո սեփական դեղատանը… Ու ես դարձա դեղագետ»,- երջանիկ ժպիտով պատմում է
«Բեռլինում, հիշում եմ, ծրագրի կոորդինատորը մի փոքր զարմացած էր իմ լաբորատոր հմտություններից. առաջին օրը սարքերը ցույց տալուց հետո այլևս ինձ չօգնեց, և ես իմ ուժերով ուսումնասիրեցի մոտավորապես 200 ԴՆԹ-ի նմուշ, գուցե ավելի շատ: Դրսում սովորելու ընթացքում երբեք չեմ ունեցել
